Alle wegen leiden naar Istanbul

Orientalisme of occidentalisme? Rijk of arm? Conservatief of progressief? Deze melancholische stad van Orhan Pamuk heeft me tot nu toe een bitterzoete gevoel bezorgd vol contradicties. De vraag of ik hier thuis hoor blijft eeuwig onbeantwoord. Tussen alle bruggen, wateren, moskeeën, paleizen en massa's mensen wijken mijn ogen ongewild naar de vissers op de Galata-brug, naar de straatverkopers, naar de heen en weer lopende verpauperde gezichten, stressvolle buschauffeurs, naar journalisten die hun loon niet kunnen krijgen, naar zwervers met kinderen op schoot. In deze historische stad wijken mijn ogen naar de vele wanhopige toekomsten, en naar de vele toekomstloze verwachtingen. Wie zal hun geschiedenis schrijven?




Van de Romeinse Keizer via de Sultan naar de president. Wat veranderen de keerpunten van de geschiedenis voor diegenen die moeten overleven? De migratie stroomt opeens van Oost naar West, opeens leiden alle wegen naar Istanbul. De grote stad waar men voor alle problemen een oplossing heeft. De stad met grote villa´s aan de Bosphorus. Maar een kleine stap in de slome explosie en de beelden waargenomen door twee verbaasde ogen tonen iets anders dan de gecreëerde beelden in het onbewuste. De eeuwige strijd schijnt zich voort te zetten.


Van het feodale naar het kapitalistische. Een oppervlakkige acceptatie van de grote woorden in bewegingen naar water en brood. In het diepe een haat, geworteld in de aarde der wanhoop, geuit in de eeuwige leugens der machthebbers. Het onzichtbare feit wordt de andere kant van het verhaal wanneer het woord Istanbul valt in het verre. In de stad zelf is er geen kant noch verhaal. De stad, bedekt door een dunne deken, een deken met de mooiste geschiedenis weerspiegelt in haar lijnen en kreukels.