Wednesday, 20 June 2007

Wat als de NS een Marokkaans bedrijf zou zijn?

Stel je voor dat de Nederlandse Spoorwegen een Marokkaans bedrijf zou zijn. Zoals de halal slager en de Marokkaanse groenteboer is ook de NS in de handen van Marokkanen. Het is algemeen bekend in Nederland dat van boven naar beneden iedereen bij de NS Marokkaan is, van de directeur tot de conducteur. Ik kan me al inbeelden hoe daarover dan gepraat wordt.

"Alweer te laat, echt een Marokkaanse actie weer, hè", hoor ik al iemand zeggen op het Centraal Station. Ik denk na over hoe vaak de NS het NOS journaal zou halen. Sacha de Boer: "De NS heeft ook dit jaar zijn doel weer niet gehaald. Volgens de regelingen moet 80 procent van de treinen op tijd rijden. Dat was dit jaar niet het geval. Minister Verdonk zei vandaag dat de problemen te maken hebben met de Marokkaanse cultuur. Volgens de bewindsvrouw zouden de spoorwegen in de toekomst onder haar departement moeten gaan vallen, en zo niet langer de verantwoordelijkheid zijn van minister Peijs van Verkeer en Waterstaat."


Op tv zien we Rita Verdonk. "Vorig jaar was ik in Marokko en als je daar ziet hoe het openbaar vervoer is geregeld, dan schrik je wel. We moeten de NS meer en harder straffen. Anders denken ze dat alles zomaar kan in Nederland." De interviewer: "En waarom zou het bedrijf onder uw departement moeten vallen?" Verdonk: "Nou, iedereen weet dat de directie alleen maar uit Marokkanen bestaat. En iedereen is het er ook mee eens dat het op dit moment een rotzooi is bij de NS. Twee ongelukken in een week kunnen we niet accepteren. We zouden deze mensen toch beter moeten integreren."


Terug naar Sacha de Boer. "Veel reizigers klagen over de treinongelukken van de afgelopen weken. Het ongeluk in Arnhem werd veroorzaakt door een menselijke fout." Weer Verdonk. "Kijk, als het nou één keer gebeurt, dan kun je zeggen dat het een fout was. Maar het gebeurt steeds weer opnieuw. Dat vinden we toch met z'n allen niet normaal, of ben ik nou gek." En… het volgende nieuwsitem. "Ze moeten dit soort werk niet door Marokkanen laten doen", hoor ik al iemand zeggen, onderuit gezakt voor de tv met chips in de hand.


En de spoorwegen zijn rond 11 uur 's avonds uiteraard het onderwerp bij Pauw en Witteman. Want bij het ongeluk botste een goederentrein tegen een passagierstrein en daarbij vielen 20 gewonden. Aan tafel zitten Said El-Attafi, directeur van de NS, Rita Verdonk, omdat ze hier een uitgesproken mening over heeft, Leon de Winter, schrijver van het boek "ABC hoe verder met het OV", en Bernard Wientjes, voorzitter van de werkgeversorganisatie VNO/NCW. Je kunt je min of meer wel voor de geest halen hoe de discussie zal verlopen. Ik zie Jeroen Pauw voor me: "Maar er zijn wel 30 gewonden gevallen, meneer!" En Paul Witteman: "Volgens een onderzoek vindt 70 procent van de bevolking dat de directie van de NS moet veranderen. Wat vindt u daarvan?" En wat de NS-directeur ook antwoordt, hij heeft altijd ongelijk.

En dan de verkiezingscampagne. Alle partijen nemen de probleemorganisatie op in het programma. Iedereen is het er mee eens dat de NS-directie een extra cursus moet krijgen om te leren hoe het wel moet. Volgens de SP is die cursus een recht, de VVD noemt het een plicht, maar beide achten het de eigen verantwoordelijkheid van de directie. En dat betekent: zelf betalen. Ook zijn er vanzelfsprekend de partijen die roepen dat er geen beginnen aan is, dat de politiek een standpunt moet durven in te nemen, en gewoon moet zeggen: "De NS moet ophouden een Marokkaans bedrijf te zijn. We moeten daar onze eigen mensen neerzetten."


En dan op de dag van de verkiezingen. Het is 's avonds 10 uur. Wilders heeft 9 zetels. Hij geeft een speech. "Beste mensen, 500 duizend kiezers in dit land hebben gestemd tegen verdere islamisering, en voor het wegsturen van de islamitische directie van de NS. Nederlanders willen weer op tijd thuiskomen."


Maar het blijft helaas niet beperkt tot uitspraken in de media. Universiteiten zouden onderzoeken starten naar de bedrijfscultuur bij de spoorwegen. De man en vrouw op straat zouden er schande van spreken. Het zou ook onze dagelijkse gespreksstof worden. Er zouden debatten worden georganiseerd, waarbij brave linksen zouden komen met voorstellen: "We moeten de NS niet meer Marokkaans noemen, maar het gewoon beschouwen als een Nederlands bedrijf." Ik denk dat de NS dan het zwarte schaap zou zijn dat "het Nederlandse volk" weer bij elkaar brengt.

Monday, 28 May 2007

Alle wegen leiden naar Istanbul

Orientalisme of occidentalisme? Rijk of arm? Conservatief of progressief? Deze melancholische stad van Orhan Pamuk heeft me tot nu toe een bitterzoete gevoel bezorgd vol contradicties. De vraag of ik hier thuis hoor blijft eeuwig onbeantwoord. Tussen alle bruggen, wateren, moskeeën, paleizen en massa's mensen wijken mijn ogen ongewild naar de vissers op de Galata-brug, naar de straatverkopers, naar de heen en weer lopende verpauperde gezichten, stressvolle buschauffeurs, naar journalisten die hun loon niet kunnen krijgen, naar zwervers met kinderen op schoot. In deze historische stad wijken mijn ogen naar de vele wanhopige toekomsten, en naar de vele toekomstloze verwachtingen. Wie zal hun geschiedenis schrijven?




Van de Romeinse Keizer via de Sultan naar de president. Wat veranderen de keerpunten van de geschiedenis voor diegenen die moeten overleven? De migratie stroomt opeens van Oost naar West, opeens leiden alle wegen naar Istanbul. De grote stad waar men voor alle problemen een oplossing heeft. De stad met grote villa´s aan de Bosphorus. Maar een kleine stap in de slome explosie en de beelden waargenomen door twee verbaasde ogen tonen iets anders dan de gecreëerde beelden in het onbewuste. De eeuwige strijd schijnt zich voort te zetten.


Van het feodale naar het kapitalistische. Een oppervlakkige acceptatie van de grote woorden in bewegingen naar water en brood. In het diepe een haat, geworteld in de aarde der wanhoop, geuit in de eeuwige leugens der machthebbers. Het onzichtbare feit wordt de andere kant van het verhaal wanneer het woord Istanbul valt in het verre. In de stad zelf is er geen kant noch verhaal. De stad, bedekt door een dunne deken, een deken met de mooiste geschiedenis weerspiegelt in haar lijnen en kreukels.

Thursday, 17 May 2007

The Never Ending War


On 12 April 2007, the Turkish police invaded the offices of Nokta, a magazine on politics and society, on the behest of the Turkish military. Shortly before, Nokta had published the diary of a Turkish general, in which plans for a coup against the current government were discussed. The police confiscated all computers and documents and copied all information. It started an interrogation in connection with article 318 and 319 of the Turkish Penal Law; these laws forbid every negative act against the Turkish Army. Owing to this, magazine Nokta ended publishing.




I had a conversation with a student about this event. His name is O.

O: The Army did a good job.
C: Huh?!
O: Publishing a general's diary, that's stupid.
C: But that means that there is no freedom of the press in this country?
O: Yes, there is, but some times you've to watch out. It can become dangerous for the country.
C: Why?
O: Some things are secret!
C: But this is a democratic country, isn't it? Haven't you the right to know what they know?
O: Yes, that's right. It isn't a problem if I shall know it. But there are not just Turks in this country. There are Germans, Englishmen...
C: (...)

Yes, indeed, I kept silence. A few seconds. Then... I looked around me, I acted as if I didn’t want anyone to hear me, I felt like in a mafia scene and in a manner similar to Godfather Don Corleone, I said: 'They already know'. Now, it was his turn to be quiet.





It appeared to me that he is still living in the First World War. England, France, Italy... they all still want to attack Turkey, to occupy Turkey. They're still enemies. The situation is deplorable, because it looks like tens of millions in Turkey are O's.

Wednesday, 9 May 2007

Top Secret Files

Last sentences of a murdered man: “Yes, I see myself in a pigeon's apprehensiveness, but I know the people in this country don't do anything against pigeons. Pigeons sustain themselves in the innermost of cities, even among human crowds. Yes, a little anxiously, but at least that much in freedom”.1


His name: Hrant Dink. Charged three and a half years ago, because he said: “I am not a Turk. I'm a Turkish citizen. But I'm Armenian”. This was seen as 'insulting Turkishness', which is forbidden according to Article 301 of the Turkish Criminal Law

Hrant Dink: killed in Istanbul, three and a half months ago.
The reason: he passed some borders with his ideas.
The killer: a seventeen years old boy.
Behind the assassination: deep state, or... just the state.

The murderer and some figures around the assasination were put on trial. But today, some documents and evidences about the assasination, maybe the most important ones, were destroyed by the prosecutor, because it contained top secret files.

Maybe it sounds normal to many, but isn't 'top secret files' actually a very strange term?

The Turkish state's definition for this term is: 'Knowledge and documents, which could be dangerous for state's security, national existence and unity, constitutional order and international relations, when owned and known by those who are not competent for it.'

Who are not competent for it? Who are they? Those who chose the top? Those who elected the government? If we hold the most simple definition of democracy, there should be no place for 'top secret files'. Containing 'top secret files' means a lack of democracy.

Finally, who trusts those who know and own these 'top secret files'? Maybe these 'top secret files' are the key for those who are behind the assassination, the deep state, or... just the state.

Friday, 4 May 2007

1 May Square


1 May 1977, Turkey: 34 people were killed during Labour Day celebrations at Taksim Square, which is the most famous square of Istanbul. While after 1977 many events were held at this square, the Labour Day celebration was forbidden. This was a painful decision for political Left in Turkey. Despite the prohibition, every year some stubborn leftist groups attempt to go to the square, but every time they are being blocked by a strong police force.



Thirty years after the incident, several leftist groups decided to go to Taksim Square once again, even if they would not get a permission. Their desire was decreasing the pain of thirty years and commemorating the 34 killed people. Unfortunately, going to Taksim Square was not allowed. Actually, the Interior Minister was responsible for this decision, but Istanbul's governor held a prominent place. However, for leftist groups, it was not possible anymore to change their decision; they had to go to Taksim Square.




1 May 2007, Turkey: between 600 and 900 people were arrested and kept in custody. Every street that led to Taksim Square was closed by the police. A police force of 17,000 was raised. Ferries couldn't cross to Istanbul's European side. Many people who came from outside Istanbul were not allowed to enter the big city. The disordered traffic became more chaotic. Finally, 5,000 people arrived with difficulty at Taksim Square, made their press statement, laid a carnation to commemorate the victims of the ‘77 May Day incident. A little victory for socialists.


Unexpectedly, according to the governor, people were allowed to commemorate the 34 killed people, but they were not allowed to go to Taksim Square with ten or hundred thousands of people. According to the Law, it is allowed to hold a commemoration at Taksim Square, but it doesn't say anything about the number of the people attending it.


Why was it forbidden to celebrate May Day at Taksim Square? The answer is very simple: because it is not allowed to be a socialist in Turkey. A small group, consisting of leftist-nationalist supporters of the state, celebrated May Day at another place, without any problems. This was a trump for the governor to say “the troubled 1 May was not our fault”.


What will happen now? The governor and the police chief will be charged. They will be punished or dismissed. The next national elections, the next presidential candidate will be the main subject. The headlines of almost every newspaper on the second of May was about the Constitutional Court's decision on the question whether the parliament needs two thirds of the votes for choosing a new president. The struggle between seculars and Islamists will be the most important topic of the country. What won't happen? Socialists still won't get any place in Turkey.